Lutosławski Witold

Dane	Witold Lutosławski
Data urodzenia	25.01.1913, godz. 19:00
Miejscowość	Warszawa (52N15; 21E00)
Strefa czasowa	GMT+1:24
Słońce	6° Wodnika
Księżyc	19° Panny
Ascendent	2° Panny

Horoskop Witolda Lutosławskiego

Biografia

Polski kompozytor współczesny, dyrygent oraz pianista. Jego zainteresowanie muzyką miało swoje korzenie w dzieciństwie i tradycji rodzinnego muzykowania. Lutosławski jako jeden z niewielu kompozytorów XX wieku dyrygował wykonaniami niemal wyłącznie swoich kompozycji. Po zdanej w 1931 roku maturze, podjął studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim – przerwane po roku z powodu nadmiaru zajęć w konserwatorium. Dostrzeganie koneksji między muzyką i matematyką towarzyszyło mu do końca życia.

W 2013 roku odnaleziono zaginione utwory Witolda Lutosławskiego [1].

Kliknij, by zapoznać się z biografią zamieszczoną na Wikipedii i stronie Towarzystwa im. W. Lutosławskiego.

Kluczowe wydarzenia

• 29 czerwca 1913 - zgodnie z rodzinną tradycją chrzest odbył się w dniu św. Piotra i Pawła (imieniny babci Pauliny). Dziecku nadano imiona Witold Roman (drugie imię na cześć Dmowskiego).
• 7 sierpnia 1915 - z powodu zbliżającego się frontu, rodzina ewakuuje się do Moskwy.
• 25 kwietnia 1918 – aresztowanie ojca - Józefa - w czasie rewizji. Dwa dni prędzej spotyka to stryja - Mariana.
• 15 sierpienia 1918 - dzieci wysłano do Warszawy.
• 5 września 1918 - w następstwie nieudanego zamachu na Lenina rozpoczyna się bolszewicki terror. Wśród pierwszych ofiar są rozstrzelani Marian i Józef Lutosławscy.
• Listopad 1918 - Witold z matką i rodzeństwem zamieszkali w Warszawie. Letnie miesiące spędzano w Drozdowie.
• 1919-20 - Pierwsze lekcje fortepianu z Heleną Hoffman. Wspomina Lutosławski: „Była to bardzo mądra kobieta, ponieważ oprócz uczenia gry na instrumencie sama grała mi bardzo dużo, co miało olbrzymie znaczenie dla mojego rozwoju muzycznego”.
• 1922 - „Preludium” na fortepian – pierwszy utwór Witolda Lutosławskiego (zaginiony).
• 1923 - Witold postanawia zostać kompozytorem.
• 1926 - po roku przerwy w nauce muzyki spowodowanej trudnościami finansowymi Witold podejmuje lekcje gry na skrzypcach u Lidii Kmitowej. O wyborze instrumentu zadecydował sam uczeń, jak wspominał „ze strachu przed nowymi pięciopalcówkami”. Lekcje te trwały do roku 1932.
• 1930 - „Scherzo” (zaginione) – pierwszy utwór Lutosławskiego na orkiestrę.
• 1931 - Nakładem J. Konarzewskiego ukazuje się „Hasło uczniów Państwowego Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie” na chór męski à capella – pierwszy zachowany utwór Lutosławskiego (skomponowany w 1930 lub 1931 r.). Wiosną Witold zdaje maturę i wstępuje na studia matematyczne na Uniwersytecie Warszawskim.
• 1932 - Lutosławski zdaje egzaminy wstępne do Konserwatorium Warszawskiego. Przyjęty został na pierwszy rok najwyższego kursu (VII klasa). Studiował kompozycję u Maliszewskiego, fortepian zaś (skrzypce porzucił) u Jerzego Lefelda.
• 1933 - Porzucenie studiów matematycznych. Fascynacja tą dziedziną wiedzy i poczucie jej łączności z muzyką towarzyszyć będzie jednak Lutosławskiemu do ostatnich dni.
• 28 maja 1933 - Nieoficjalny debiut kompozytorski Lutosławskiego. Na poranku symfonicznym Filharmonii Warszawskiej wykonany zostaje fragment muzyki teatralnej „Harun al Raszyd”.
• 1934 - „Sonata fortepianowa” – jedyny zachowany utwór z czasów studiów.
• maj 1936 - dyplom z fortepianu. W tymże roku spotyka Lutosławskiego zawód miłosny: po czterech latach ustaje związek z Krystyną Machnicką (później Fangorową).
• 1938 - Służba wojskowa. Przydzielony do artylerii, przerażony perspektywą utraty słuchu, Lutosławski wyreklamował się od przydziału i służył w jednostce radiotelegraficznej w Zegrzu. Jako muzyk i pianista doskonale opanował nadawanie i odbiór w alfabecie Morse’a.
• 15 września 1938 - Data ukończenia „Wariacji symfonicznych” na orkiestrę, utworu, którego nowoczesny język harmoniczny budził sprzeciw ukochanego skądinąd profesora Maliszewskiego. Gdy Lutosławski przeprowadził staranną analizę dzieła, Maliszewski rzekł: „Teraz przemawiamy wspólnym językiem, ale to, co pan napisał, nie przestaje być dla mnie brzydkie”.
• kwiecień 1939 - prawykonanie „Wariacji symfonicznych” – oficjalnego debiutu kompozytora. Radiowe wykonanie w Warszawie poprowadził Grzegorz Fitelberg, dyrygujący Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia. 17 czerwca w Krakowie w tym samym wykonaniu zaprezentowano dzieło podczas koncertu publicznego. Utwór wydano w roku 1947.
• 1-20 września 1939 - Lutosławski bierze udział w kampanii wrześniowej jako radiotelegrafista Armii Kraków. Przez parę tygodni spał po jedną godzinę na dobę. 20 września dostaje się do niewoli niemieckiej. Pod koniec września ucieka i, ukrywając się w lasach, przebywa pieszo 400 kilometrów, docierając w październiku do Warszawy.
• 7 października 1940 - W łagrze na Kołymie umiera Henryk Lutosławski, brat kompozytora, który we wrześniu 1939 r. dostał się do niewoli rosyjskiej.
• koniec lipca 1944 - przeprowadzka do Komorowa pod Warszawą. Ponieważ podróż odbyła się pieszo, Lutosławski zabrał tylko jedną walizkę z niezbędnymi rzeczami. Nie wierząc w wybuch powstania warszawskiego, pozostawił w Warszawie wszystkie nuty – zabrał tylko opracowanie „XXIV Kaprysu” Paganiniego na dwa fortepiany (znane jako „Wariacje na temat Paganiniego”, 1941). Wszystkie pozostawione w mieszkaniu warszawskim nuty spłonęły.
• grudzień 1944 - Lutosławski przybywa na krótko do Krakowa, a natychmiast po wyzwoleniu wraca do Warszawy.
• 26 października 1946 - ślub z Danutą Bogusławską de domo Dygat. Lutosławski zostaje ojczymem Marcina, syna Danuty z pierwszego małżeństwa (zakończonego rozwodem). Danuta i Witold będą stanowić przykładną parę do końca swych dni. Od początku Danuta pomaga Witoldowi w pracy jako kopistka.
• grudzień 1946 - debiut zagraniczny Lutosławskiego: wykonanie „Wariacji symfonicznych” w Paryżu pod batutą Grzegorza Fitelberga.
• wrzesień – grudzień 1948 - ostatnia przed zapadnięciem „żelaznej kurtyny” podróż zagraniczna Lutosławskiego: wakacje we Francji z Małcużyńskimi (w tym czasie powraca temat koncertu fortepianowego z myślą o Małcużyńskim jako wykonawcy).
• 26 listopada 1954 - prawykonanie „Koncertu na orkiestrę”, najczęściej na świecie wykonywanego utworu Lutosławskiego (Warszawa, Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Warszawskiej, Witold Rowicki – dyrygent).
• 26 marca 1958 - prawykonanie „Muzyki żałobnej” (Katowice, WOSPR, Jan Krenz – dyrygent). Utwór, komponowany w latach 1955-58, przyniósł kompozytorowi pierwszą lokatę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO.
• 12 marca 1965 - prawykonanie „Kwartetu smyczkowego” (Sztokholm, LaSalle Quartet). Utwór został ukończony w grudniu poprzedniego roku.
• 24 kwietnia 1967 - data ukończenia „II Symfonii”, która ponownie przyniosła kompozytorowi I lokatę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO (Paryż 1968).
• 19 sierpnia 1988 - Po kilkudziesięciu latach Lutosławskiemu ostatecznie udaje się zrealizować marzenie o koncercie fortepianowym. Dzieło natychmiast weszło do kanonu literatury fortepianowej. Prawykonania w Salzburgu dokonał adresat dedykacji - K. Zimerman - z towarzyszeniem ORF-Symphonieorchester Wien pod dyrekcją kompozytora.
• 10 stycznia 1990 - prawykonanie ukończonego w październiku poprzedniego roku „Interludium” na orkiestrę, ostatniego z puli zamówień Paula Sachera (Monachium, Münchner Philharmoniker, Witold Lutosławski – dyrygent).
• 2 maja 1990 - Na mocy umowy z Paulem Sacherem jego Fundacja weszła w posiadanie wszystkich rękopisów Witolda Lutosławskiego – również przyszłych. Jest to jedyny polski kompozytor, którego spuścizna spoczęła w archiwum w Bazylei obok dzieł Bartóka, Weberna, Bouleza, Maderny...
• 8 sierpnia 1990 - Na festiwalu BBC Proms pierwsze wykonanie cyklu pieśni „Chantefleurs et chantefables” do słów Roberta Desnosa. Kompozytor poprowadził BBC Symphony Orchestra. Mając do dyspozycji właściwie wszystkie gwiazdy światowej wokalistyki, Lutosławski uparł się, że prawykonania dokona Solveig Kringleborn – wówczas nikomu nieznana młoda norweska sopranistka - którą zachwycił się podczas jej recitalu w Warszawie.
• październik 1992 - Członkostwo w Radzie Kultury przy prezydencie Lechu Wałęsie. Fasadowy charakter tego organu był dla kompozytora źródłem rozczarowania.
• 5 lutego 1993 - prawykonanie w Los Angeles ukończonej w poprzednim roku „IV Symfonii” – ostatniej w dorobku Lutosławskiego (Los Angeles Philharmonic Orchestra, Witold Lutosławski – dyrygent). W tym roku powstaje także „Fanfare for Los Angeles Philharmonic”, ostatni utwór kompozytora. Lutosławski rozpoczyna „Koncert skrzypcowy”, nad którym będzie pracował niemal do ostatnich dni, ale którego nie zdąży ukończyć.
• 7 lutego 1994, godz. 22:00 - Witold Lutosławski umiera w otoczeniu najbliższych.
• rok 2013 ogłoszony został przez Sejm Rokiem Lutosławskiego

Źródło horoskopu

25 Stycznia 1913 Witold Lutosławski przychodzi na świat w klinice położniczej w Warszawie przy ulicy Moniuszki 6 („Zakład fachowo dobry, ale bez komfortu” – relacjonował Józef. Klinika położona była nieopodal Filharmonii Warszawskiej, a przyszły kompozytor urodził się o godzinie 7 wieczorem – w porze rozpoczęcia koncertów).

Danuta Gwizdalanka, Krzysztof Meyer, Lutosławski. Droga do dojrzałości (tom I), Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 2003

Danuta Gwizdalanka, Krzysztof Meyer, Lutosławski. Droga do mistrzostwa (tom II), Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 2004

Krzysztof Komarnicki, Stacje życia [w:] Światy Witolda Lutosławskiego (cykl Muzyka w "Tygodniku". Tygodnik Powszechny, Kraków 17 stycznia 2013, nr 04 (3316), str. 5-7

Informacje dostarczył Grzegorz Rożek.